‎آرشیو | قهوه و هنر

اثر چارلز اُزبورن، طراح آمریکایی؛ سال ۱۸۸۱/۸۹ سازنده: کمپانی تیفانی نیویورک ساخته شده از نقره، مروارید، عاج و عقیق اندازه اصلی: ۱۹/۱ × ۷/۶ × ۱۲/۷ سانتی‌متر محل نگهداری: انستیتو هنر شیکاگو

طرح قهوه‌ساز عربی – دله – روی سکه‌های یک درهمی امارات

سرویس قهوه‌خوری، ساخته شده در کارخانه چینی‌­سازی دو پَکیه اتریش؛ سال ۱۷۷۰

«مراقب لکه قهوه و خاکستر سیگار باش، تو مدرسه به اندازه کافی دردسر دارم» اثر مُرت واکر، هنرمند آمریکاییخودکار و جوهر سیاه با تاشی از گرافیت روی کاغد عاجی اندازه اصلی: ۱۹۴ * ۲۵۷ میلی‌متر

قوری قهوه با درپوش، ساخته شده در چین برای بازار آمریکا؛ سال ۱۸۰۰-۱۷۹۰ساخته شده از چینی و لعاب اندازه اصلی: ۲۴/۵ × ۲۰/۶ × ۱۲/۴ سانتی‌متر محل نگهداری: انستیتو هنر شیکاگو 

اثر خوان گریس، نقاش اسپانیایی؛ سال ۱۹۱۶ گرافیت روی کاغذ عاجی اندازه اصلی: ۹/۵ * ۱۴/۸ سانتی‌متر محل نگهداری: انستیتو هنر شیکاگو 

قوری قهوه، متعلق به قرن هجدهم میلادی؛ ساخت ایتالیا ساخته شده از چینی همراه با میناکاری تزئینی صورتی و آبی اندازه اصلی: ۱۵ * ۲۰ سانتی‌متر محل نگهداری: انستیتو هنر شیکاگو

شهر آمادئو در فیلیپین هر ساله میزبان فستیوالی‌ست که در آن کشاورزان و مردم عادی برداشت قهوه را جشن می‌گیرند.

اثر جیوانی آنتونیو گواردی، نقاش ایتالیایی؛ سال ۱۷۴۲/۴۳رنگ و روغن؛ اندازه اصلی: ۶۴ * ۴۶ سانتی‌متراز آرشیو انستیتو هنر شیکاگو

نوشتن درباره قهوه و کافه را خیلی دوست دارم و حالم را خوب می‌کند. خوشحالم که از کافه و طعم و عطر و عاشقی‌های این‌ور دنیا برای‌تان می‌نویسم؛ از کنج خواستنی‌ترین کافه‌های دنیا و عاشق‌ترین و سرخوش‌ترین مردمان روزگار – پاریس.

بنجامین ابلر رمان‌نویس، عاشق قهوه است؛ آن‌قدر که رد طعم و عطر قهوه را در ادبیات هم دنبال می‌کند. او در این فهرست ده‌تایی داستان‌هایی از جان چیور تا هاروکی موراکامی ژاپنی را معرفی کرده است که هر یک به‌نوعی از قهوه حرفی زده‌اند.

می‌خواهم دوستت بدارم / پیش از آنکه باغ‌های عشق را / به فرمانی فاشیستی ممنوع کنند / می‌خواهم با تو فنجانی بنوشم / پیش از مصادره‌ی قهوه‌ها و فنجان‌ها

کافه‌های دنیا / دانشکده‌های عاشقی‌اند / اگر روزی تعطیل شوند / عشق و عاشقی هم تمام می‌شود

زیباترین بهانه‌ی پیوند ما شعر است – این دوست مشترک – که با ما قهوه می‌نوشد… شعری از نزار قبانی

شعری درباره‌ی قهوه … آه / چه پیش پا افتاده / چه نخ‌نما! / شعری که از قهوه بگوید … / گویی سیاستمداری که از وعده‌های انتخاباتی‌اش / به هر حال این‌جا هستیم / در دنیایی که / منِ درون‌مان را با قهوه و شراب و افیون و عشق بیرون می‌کشیم

جایی قهوه‌ای نمی‌نوشیم نرگسی نمی‌خریم و بر دفتر شعرم لبخندی نقش نمی‌بندد..