‎آرشیو برچسب | نزار قبانی

قهوه‌ات را بخور / آرام گوش کن / شاید با هم دوباره‌ قهوه‌ای نخوریم …

از صدای تو خوشحال می‌شدم / که از گلوی گنجشک کوچکی بیرون می‌پرید / با آن قهوه‌ام را می‌خوردم / سیگارم را می‌کشیدم / و پرواز می‌کردم

بگذار راه‌هایی بی‌تو را بروم / صندلی‌های بی‌تو را بنشینم / و قهوه‌خانه‌هایی که تو را به یاد ندارند

فنجان قهوه که پیش رویم / پیش از آن‌که بنوشم / مرا نوشید

از بیروت می‌پرسی / خیابان‌های بیروت / میدان‌ها و قهوه‌‌خانه‌‌هاش / رستوران‌ها و بندرها …

نمی‌توانم زیست بی‌تنفس هوایی که تو تنفس می‌کنی / و خواندن کتاب‌هایی که تو می‌خوانی / و سفارش قهوه‌ای که تو سفارش می‌دهی

عشقت‌ به‌ من‌ آموخت‌ تو را در همه‌ چیزی‌ جست‌ُجو کنم‌ / و دوست‌ بدارم‌ درخت‌ عریان‌ زمستان‌ را / و کافه‌ی‌ کوچکی‌ را که‌ عصرها در آن‌ قهوه‌ می‌نوشیدیم‌

شعر را با تو قسمت می‌کنم / همان‌سان که روزنامه‌ی بامدادی را / و فنجان قهوه را / و قطعه‌ی کرواسان را / (نزار قبانی)