‎آرشیو نویسنده | صفا هراتیان

در دنیای قهوه تخصصی، «اسیدیته» از مهم‌ترین بارزه‌های حسی به‌حساب می‌آید. بسیاری این ترشی مطبوع دوست‌داشتنی را ستایش می‌کنند و قهوه‌ای با اسیدیته پایین یا کم‌کیفیت را بی‌جان و کسالت‌آور می‌شمرند. سوال این‌جاست که چطور می‌شود با دستکاری پارامترهای روست قهوه، نوع و کیفیت اسیدیته را تحت تاثیر قرار داد؟

تشخیص بوها برای بسیاری از افراد عادی کار دشواری‌ست. اگر چشم یک فرد معمولی را ببندید و مقداری دارچین یا پرتقال زیر بینی او بگیرید و بخواهید تا این بوها را تشخیص دهد، تنها در نیمی از موارد پاسخ درست داده می‌شود.

قهوه در مقاطعی تاریخی به‌عنوان محرک لازم برای انجام امور خاص عبادی نوشیده می‌شده و حالا به ضرورتی بدل شده که زیست در جوامع مدرن امروزی بدون آن قابل‌تصور نیست.

در این یادداشت به عیب‌های قهوه سبز می‌پردازیم که در فاز ایستگاه خشک‌سازی به‌وجود می‌آیند: هم در فرآوری طبیعی و هم در فرآوری خیس قهوه سبز.

در این یادداشت از سری عیب‌های قهوه سبز، می‌خواهیم درباره عیب‌هایی حرف بزنیم که در فنجان به‌صورت میوه‌ی گندیده، سرکه یا حتا ماهی فاسد بروز می‌یابند.

«کواکر، تقریبا همیشه جدی‌ترین دلیل رد بار ِ قهوه است … تاثیر این عیب بر کیفیت قهوه سبز، غیرقابل‌تصور است.» خبر خوش آن است که کواکر قابل تشخیص و جلوگیری‌ست. 

عیب‌های مرتبط با گیاه آسیب‌هایی‌ هستند که قهوه سبز در مزرعه بدان‌ها دچار می‌شود: یعنی در حین رشد گیاه و پیش از فرآوری گیلاس قهوه.

یک استارت‌آپ قهوه‌ای-فضایی مدعی شده برای اولین بار کپسولی ساخته که قادر است دانه‌های سبز قهوه را در فضا برشته کند.

چند شب پیش در کافه «کارفه» حوالی خانه هنرمندان سندی قاب‌گرفته بر دیوار کافه نظرم را جلب کرد. «نظام‌نامه‌ قهوه‌خانه‌ها» که وزارت داخله / بلدیه‌ی شیراز آن‌را صادر کرده. پایین تابلو امضا شده: پیشکش شد به عزیزان گروه «جانان» گلی امامی و کافه مسعودیه – ۱۳۹۳