ابراهیم سلطانی
چای، با آن رنگِ کم‌نظیرش، تداعی‌گر خانه، با-هم-بودن، سلامتی، و امیدی شادمانه به رفع خستگی‌ست. قهوه، با آن تیرگی مقاومت‌ناپذیرش، تداعی‌گر خروج از خانه، تنهایی، اضطراب، و امیدی اگزیستانسیالیستی به معنابخشی‌ست. کسی پشت فرمان چای نمی‌نوشد؛ نوشیدنی سرعت و اتوبان و موسیقی، قهوه است. در قهوه-نوشی سویه‌ای مدرن هست که در چای-نوشی نیست. این دو نوشیدنی گرم را نمی‌توان جایگزین هم کرد؛ فریبِ شباهت خانوادگی‌شان را نخوریم. و به هیچ‌کدام شکر نیفزاییم: تلخ و تیره و تازه.
