آیکافی – می‌دانم این جمله زیاد شنیده شده. آن‌قدر که هرکس از راه رسید جمله را به ما گفت و رفت. اما این‌جا که الان رسیده‌ام، به‌ش ایمان آوردم. راست می‌گوید فروغ! تنها صداست که می‌ماند.
کافه‌نشین‌ها صدای کافه‌ی خودشان را می‌شناسند. موسیقی هر کافه مال خود آن‌جاست. صداهای بلند و کوتاه مشتری‌هایش، نوای نرم موسیقی توی فضا، صدای زنگ تلفن‌اش، صدای فیـــــس دستگاه قهوه‌سازش … همه‌شان شناسنامه دارند. ممکن نیست صدای دو تا کافه عین همدیگر باشد. درست عین کف دست آدم‌ها.
ممکن است پشت میزکارتان باشید و دل‌تان هوای کافه‌ی محبوب‌تان را بکند. ممکن است از آن‌ور مرزها دل‌تان پر بکشد برای موسیقی‌های مخصوص کافه‌تان.
من به‌تان می‌گویم … تنها صداست که می‌ماند. چشم‌های‌تان را ببندید و یک دقیقه در کافه‌ای که دوست دارید غرق بشوید.
نوش ِ گوش
کانال آیکافی در ساوندکلاود را از این‌جا دنبال کنید.
درباره پروژه‌ی صدای کافه‌های شهر بیشتر بدانید.
شما هم می‌توانید از کافه‌ی محبوب‌تان صدا بگیرید و برای ما به آدرس [email protected] بفرستید.
