آیکافی – شما ممکن است عبارت «قهوه کیسه‌خیاری» تابه‌حال به گوش‌تان نخورده باشد؛ اما اگر در ایران کافه‌نشینی کرده باشید، با تقریب بالایی دست‌کم یک بار طعم قهوه «کیسه‌خیاری» را چشیده‌اید. سال‌های سال منبع تامین قهوه بسیاری از کافه‌ها و کافی‌شاپ‌ها و قهوه‌فروشی‌های پایتخت، راسته‌ای به نام «پله نوروز خان» در بازار تهران بوده و هست؛ جایی که به‌طور سنتی قهوه را عمدتا در همان دستگاه‌هایی روست می‌کردند که آجیل‌فروشی‌ها در آن فندق و تخم‌کدو بو می‌دادند. هرچند در پله نوروز خان روستری‌های قهوه‌ای هم هستند که از دهه‌ها پیش با دستگاه‌های روستر مخصوص قهوه، نیاز قهوه بازار را تامین می‌کنند. این قهوه‌ها معمولا با درجه‌ی بسیار بالا روست می‌شود و رنگ آن به سیاهی مطلق می‌زند. با آن‌که عمومیت ندارد، اما گاهی حتا برای جبران از دست رفتن روغنی که در حین فرایند روست با آن درجه‌ی بالا تبخیر شده، در مراحل آخر روست، کره یا مارگارین به آن اضافه می‌کنند تا قهوه سطحی براق و درخشنده به خود بگیرد. این کره‌ی اضافه‌شده خود را به شکل چربی‌ای خارجی در فنجان نشان می‌دهد. خریداران این قهوه‌ها معمولا آن‌را در کیسه‌های پلاستیکی شفاف از فروشنده‌ی قهوه تحویل می‌گرفتند/می‌گیرند و به همین علت به قهوه کیسه‌خیاری معروف شده است. طعم و عطر این قهوه بنا بر دایره لغات امروزی دنیای قهوه به خاکستری (طعم خاکستر)، دودی، سوخته، خاکی و کربنی می‌زند که بین بسیاری از قهوه‌نوشان طرفداران فراوانی دارد. ردپای قهوه کیسه‌خیاری را هنوز در بعضی از کافه‌های تهران می‌شود پیدا کرد.
