سر صبح است و می‌خواهید قبل از کار سریع یک فنجان قهوه آماده کنید؟ یا حوصله‌ی دنگ و فنگ و پیچیدگی‌های تهیه‌ی قهوه‌ی تک‌خاستگاه را ندارید؟ قهوه‌ی ترکیبی بهترین پاسخ است به نیاز شما.
[quote]قهوه‌ی ترکیبی، مثل لحاف چهل‌تکه‌ای که همیشه روی تخت است، به آدم حس آرامش و امنیت می‌دهد؛ آشنا است، طعم ثابتی دارد و مثل یک تکیه‌گاه امن همیشه سر جای همیشگی است و می‌شود رویش حساب کرد.[/quote]
آیکافی – اشتباه برداشت نکنید، قهوه‌ی تک‌خاستگاه جای خودش را دارد. قهوه‌ی تک‌خاستگاه مثل فنجانی از جادو است که انسان را میبرد به سرزمینی دیگر، میان مردمانی دیگر. هر بار نوشیدن فنجانی قهوه‌ی تک‌خاستگاه تجربه‌ای است تازه و لذت‌بخش؛ ولی حس استمرار و ثباتی که از طعم ثابت و یکنواخت قهوه‌ی ترکیبی هم می‌آید جذابیت خودش را دارد.
قهوه‌ی ترکیبی از در هم آمیختن دانه‌های قهوه‌ی خاستگاه‌ها، مناطق و کشورهای و گونه‌های مختلف به دست می‌آید. هدف از این کار ایجاد طعم و اسیدیته متفاوت از طریق ایجاد هم‌افزایی در محصول نهایی است. برخی ترکیب‌های معروف حاصل آزمون و خطا هستند و برخی دیگر را تولید‌کننده با برنامه‌ریزی دقیق و هدف قرار دادن طعمی خاص خلق می‌کند.
[quote]وقتی فرآیند ترکیب دانه‌های گوناگون به‌درستی انجام شود، حس هارمونی و هم‌آهنگی خاصی به دست می‌آید که بعید است در قهوه‌های تک‌خاستگاه پیدا شود.[/quote]جالب این‌جاست که برخلاف باور عموم، تولید قهوه ترکیبی کار آسانی نیست. با توجه به این‌که دانه‌های برداشت‌شده در فصل‌های مختلف، احتمالا طعم‌های متفاوتی دارند، ترکیب دانه‌ها برای رسیدن به طعمی ثابت مانند حل پازلی هزار تکه است که هر لحظه تکه‌هایش دگرگون می‌شود.
فراز و فرود تاریخ
پیش از آن‌که پای قهوه به اروپا باز شود، قهوه‌ای که در تمام خاورمیانه نوشیده می‌شد یک خاستگاه داشت: یمن. با گسترش فرهنگ نوشیدن قهوه، گزینه‌های جدیدی پیش پای مصرف‌کننده و فروشنده قرار گرفت.
اولین قهوه‌ی ترکیبی حاصل آمیزش دو قهوه از خاستگاه‌های مختلف بود: دانه‌های قهوه که از بندر المخا (موکا) یمن در دریای سرخ می‌آمد و طعمی روشن داشت با دانه‌های سنگین‌تر و شکلاتی‌طعم که در جاوه تحت استعمار هلند پرورش داده می‌شد.
در دوره‌های آغازین پا گرفتن قهوه در غرب، کافه‌های اروپا، برای حفظ سهم‌شان از بازار و پیشی گرفتن از رقبا شدیدا وابسته به قهوه‌های ترکیبی بودند. با وجود تمام مخالفت‌ها و نگاه منفی به این نوشیدنی تلخ که ریشه در سرزمین‌های اسلامی داشت و هم‌چنین دستور اکید خاندان‌های سلطنتی که مردم را از نوشیدن قهوه منع می‌کردند، فرهنگ نوشیدن قهوه به تدریج در اروپا پا گرفت.
بعدتر با ورود شرکت‌های بزرگ به صنعت قهوه و فراگیر شدن قهوه‌های از پیش آسیاب شده در بازار، کیفیت عمومی محصول شدیدا افت کرد.
اوایل قرن بیستم، مشتری‌های ثابت، قهوه‌های آسیاب‌شده را که در قوطی‌های فلزی فروخته می‌شدند به عنوان بهترین گزینه پذیرفته بودند. قهوه‌های بسته‌بندی شده‌ای که موقع باز کردن در ظرف رایحه‌ی خوشی داشتند ولی در بهترین حالت کیفیت‌شان چنگی به دل نمی‌زد. در این دوران شرکت‌ها برای جذب مشتری و ایجاد رایحه‌ی قوی اولیه، روی محصولات‌شان عصاره‌ی قهوه اسپری می‌کردند که عطری قوی ولی موقت به محصول می‌داد.
اسپرسو اواخر قرن نوزدهم ابداع شده بود اما بعد از جنگ جهانی دوم با کم‌یاب شدن قهوه‌ی باکیفیت محبوب شد. برخی تولید‌کنندگان دانه‌های کم‌کیفیت روبوستا را با قهوه‌ی برزیلی که کمی باکیفیت‌تر بود ترکیب می‌کردند. وقتی از این قهوه‌ی ترکیبی در فشار بالا عصاره‌گیری می‌شد، طعم قوی قهوه‌ی برزیلی کاستی‌های قهوه‌ی کم‌کیفیت روبوستا را می‌پوشاند.
بعدتر و در اوایل دهه‌ی ۶۰ میلادی، قهوه‌ی ترکیبی و گستره‌ی طعمی متنوع آن بازگشت دیگری داشت و در آمریکا محبوب شد.
قهوه با شیر یا خامه
یکی از مزایای قهوه‌ی ترکیبی این است که می‌توانید با خیال راحت به آن شیر یا خامه اضافه کنید؛ بدون این نگرانی که با افزودن شیر دارید طعم ناب قهوه‌تان را زایل می‌کنید. این در حالی است که وقتی می‌روید سراغ قهوه‌ی تک‌خاستگاه، تمام جزییات مهم‌اند و اضافه کردن شیر، جزییات را گنگ و طعم قهوه را ضایع می‌کند.
قهوه‌ی ترکیبی و تک‌خاستگاه هرکدام مزایای خود را دارد و شاید بشود گفت هر کدام مناسب زمان و مکانی است ولی در نهایت باید ببینید کدام قهوه به ذائقه‌ی شما خوش‌تر می‌آید.
برداشت آزاد از +
