برشته‌کار قهوه با تبری در دست
اریک پیِرس علاقه‌ای وسواس‌گونه به عطرها و طعم‌ها دارد و بازتاب این موضوع را می‌توان در کافه‌اش، کافه پاکوری، مشاهده کرد. کافه‌ای که در آن قهوه را با آتش چوب توسکا برشته می‌کند.
آیکافی – درخت توسکا یکی از متمایزترین درخت‌های شمال غربی اقیانوس آرام است. توسکا، رازِ عطر خوش و شیرین قهوه‌ی کافه پاکوری است؛ قهوه‌ای که میزان اسیدیته‌ی پایینی دارد.
به اعتقاد اریک پیِرس «دود چوب توسکا طعم دانه‌های قهوه را تقویت می‌کند.» او که پس از افتتاح کافه پاکوری در سال ۲۰۰۴ کار خود را آغاز کرد، در سال ۲۰۱۵ مالکیت این کافه را به‌طور کامل از آن خود کرد. او می‌گوید: «در حالت کلی، برشته‌کاری با آتش چوب به قهوه شیرینی خاصی می‌بخشد و اسیدیتیه آن را کم می‌کند. یکی از تعریف‌هایی که از قهوه‌ی من می‌شود این است که افرادی که مشکل معده دارند هم می‌توانند بدون خامه یا شکر این قهوه را بنوشند.»
او در مقام تنها مالک و کارمند کافه، قهوه و چوب را به‌خوبی می‌شناسد و بر جزء به جزء دانش برشته‌کاری اشراف کامل دارد.
پس از این که در سال ۲۰۰۳ از آیداهوی شمالی به یوجین نقل مکان کرد، در انبار یک خواروبارفروشی کار می‌کرد تا این که یکی از دوستانش با او تماس گرفت. اریک چنین تعریف می‌کند:
«شغل تمیزکاری کافه پاکوری را به من پیشنهاد کرد. من هم فرمان ماشین را چرخاندم و به سمت جایی که گفته بود رفتم.» این اتفاق نقطه‌ی عطف زندگی اریک بود.
«هیچ‌وقت به کالج نرفتم، می‌شود گفت عملاً به دبیرستان هم نرفتم، یعنی سال هفتم را تمام نکردم. اما چیزهای زیادی درباره‌ی زندگی یاد گرفتم و سعی کردم شخصیتم را بسازم و به این ترتیب زندگی‌ام را پیش ببرم.»
شروع از کف کافه
اریک از تمیز کردن زمین کافه شروع کرد و به تدریج با دنیای این کسب‌وکار آشنا شد و چیزهایی از مالکین کافه یاد گرفت و حالا خود را مادر دوم این کافه توصیف می‌کند. او خود را وقف یادگیری جزئی‌ترین نکات کار کرد، نکاتی مانند: انتخاب منبع و مبداء قهوه، انتخاب مناسب‌ترین چوب (او علاوه بر توسکا گاهی از چوب افرا و آلبالو هم استفاده می‌کند)، کنترل آتش و پایش فرآیند برشته‌کاری تا رسیدن به ویژگی‌ها و طعم‌های مورد نظر. اریک به تدریج مسئولیت‌های بیشتر و بیشتری را به عهده گرفت.
«به مدت ۱۰ سال من تنها کارمند این کافه بودم. من چهره‌ی این کافه بودم و تنها فردی بودم که با مشتریان ارتباط برقرار می‌کرد. اما نمی‌خواستم فقط یک کارمند باقی بمانم.»
وقتی بچه‌های مالکین سابق کافه دبیرستانی شدند، این زوج تصمیم گرفتند از آن منطقه بروند و اریک فرصت را مغتنم دید تا بتواند سکان کسب‌وکار را به دست بگیرد و سر و شکلی حرفه‌ای‌تر به آن بدهد. پس از مدتی او کافه پاکوری را خرید.
«دلم نمی‌خواست برگردم و مشغول انبارداری خواروبارفروشی و کارهایی از این دست بشوم. دلم یک کسب‌وکار محلی می‌خواست. جایی که در آن بزرگ شده‌ام کسب‌وکار کوچک و محلی رواج چندانی ندارد. اما یوجین، انکوباتور و مرکز رشد آدم‌هایی است که می‌خواهند مالک کسب کوچک خودشان باشند. یوجین برای من مکانی سحرآمیز بود.»
حفظ سنت برشته‌کاری
در سال ۲۰۱۶ پاکوری بیش از ۲۸هزار پاوند قهوه برشته کرد که اغلب این برشته‌کاری روی آتش چوب توسکا بود و چوب لازم برای این کار از باغ‌های توسکای خانوادگی اهالی یوجین تأمین شد. پاکوری قهوه‌ی عربیکای خود را از سرتاسر دنیا و به ویژه از اندونزی، افریقا، امریکای مرکزی و جنوبی خریداری می‌کند.
«تکنیک‌های ترکیب‌سازی قهوه سینه به سینه و از نسل اول صاحبان این کافه که ایتالیایی بودند و سپس کافه را به مالکین سابق آن فروختند، به من رسیده است. آن‌ها نسل اندر نسل خبره‌ی برشته‌کاری بودند و من با افتخار، با حفظ آن سبک و شیوه، به نوعی به آن‌ها ادای دین می‌کنم. تقریباً هیچ تغییری در این ترکیب ایجاد نکرده‌ام و دلیل اصلی این عدم تغییر آن است که ترکیب قهوه، بخشی جدانشدنی از این شیوه‌ی کهنه‌ی برشته‌کاری است.»
قهوه‌های پاکوری از نوعی ویژگی کیفی دودی برخوردارند که خود را در عطر، طعم و حتی بافت قهوه در دهان، نشان می‌دهد. با این حال یکی از مهم‌ترین نقاط قوت این قهوه‌ها، اسیدیته‌ی پایین آن‌هاست؛ یعنی راحت‌تر نوشیده می‌شوند و با معده سازگاری بیشتری دارند.
خندیدن به تعصب
اریک کلکسیونر اسباب‌بازی و عاشق کارتون‌های دهه‌ی ۱۹۸۰ است، بر این باور است که «قهوه یک بازی کودکانه است» و «تظاهر به تعصب درباره‌ی قهوه» مسخره است.
«از یک هنرمند محلی خواسته‌ام برای بسته‌بندی قهوه‌ام شخصیت طراحی کند و او سه شخصیت کارتونی بامزه، که از کارتون‌های دهه‌ی ۱۹۸۰ الهام گرفته شده، برای این کیسه‌ها طراحی کرده است.» اریک زمانی تی‌شرت‌هایی برای کافه پاکوری سفارش داده بود که رویش تصویر لاکپشت‌های نینجا به چشم می‌خورد. او گفته که می‌خواهد از نوعی بازاریابی برای فروش قهوه به بزرگسالان استفاده کند که در دهه‌ی هشتاد برای فروش غلات صبحانه به کودکان استفاده می‌شد. نوعی بازاریابی بامزه، عجیب و غریب و دوست داشتنی. حتی شاید به زودی در کیسه‌های قهوه‌اش جایزه جاسازی کند!
اریک این روزها از کاری که می‌کند لذت میبرد اما فراموش نکرده که کارش را از تمیز کردن کف کافه شروع کرده است:
«زندگی‌ام خیلی بیش از آن چه انتظار داشتم تغییر و پیشرفت کرده است. می‌خواهم تا جایی که می‌توانم همین مسیر را ادامه بدهم.»
