‎آرشیو | قهوه‌نوشت

لذت تجربه‌ی کافه‌نشینی فقط به قهوه و چای و سرویسی که ارائه می‌شود نیست. بعضی وقت‌ها کافه خوب را صندلی بد از اعتبار می‌اندازد.

مشکل‌ام با قهوه اینجاست که به‌حدی معرکه و فوق‌العاده و جایگزین‌ناپذیر است و به‌طرزی مسخ‌گونه دربرابرش هیچ اراده‌ای ندارم که نمی‌توانم قانون ساده دو فنجان در روز (یا سه فنجان در روز) را رعایت کنم.

هنوز بوی قهوه بلند نشده بود که نشسته پشت میز و زل زده به صدای اسبی که بیرون اتاق بود؛ از صبح تا حالا یک بند می‌خورد؛ چای با نبات. انگور. طالبی. نان و پنیر. هرچه که دم دستش بود.

پاریس قبل جنگ‌؛ رویایی‌ترین مکان و زمانی که روشنفکران کافه نشین به ‌خاطر دارند. کافه هایی کثیف با نیمکت‌های چوبی و جاسیگاری‌های پر ته سیگارشان محل ساعات گپ زدن چه کسانی که نبوده‌اند.

همیشه به نظرم “همان همیشگی” عبارت کوتاه اسرارآمیزی آمده که از راز شیرین نهفته در آن فقط و فقط کافه چی و مشتری محبوبش خبر دارند و بس.

هیچ‌چیز جای قهوه را نمی‌گیرد و نمی‌توانم قهوه‌ی بی‌شیر بخورم. حواسم هست که هیچ‌وقت تمام نشوند.

به عنوان یک کافه چی اکیدا توصیه می‌کنم اگر دوست دارید قهوه‌ای که به دست‌تان می‌دهند، کیفیت‌ خوبی داشته باشد، موقع سفارش دادن پشت پیشخوان، سعی کنید مشتری مودبی باشید و حداقل‌های آداب معاشرت را از یاد نبرید.

مصرف قهوه‌اش زیاد بود. می‌گفت پدرم می‌گوید خوب است که جیب‌هایت به‌جای توتون، بوی قهوه می‌دهد.

توماس زیاد اهل حرف زدن در مورد خودش نیست و حتی فرانتس هم که استعداد خوبی در به حرف کشیدن آدم‌ها دارد، تا به حال موفق نشده چیز زیادی از زیر زبانش بیرون بکشد.

کم‌کاری تیروئید باعث می‌شد که بدن من بیشتر به خواب احتیاج داشته باشد. خسته‌تر باشد. کوفته‌تر باشد. این‌جوری شد که قهوه را کشف کردم.